Προσωπικά συνειδητοποίησα ότι δεν είναι καλό να ξεκινήσω την ημέρα, την εβδομάδα ή το Σαββατοκύριακο κοιτάζοντας το Facebook μου.
Βέβαια αυτή είναι μια ατομική άποψη. Αυτό που είναι καλό για τον ένα μπορεί να μην είναι τόσο καλό για το άλλον. Αλλά αυτό που έχω συνειδητοποιήσει για τον εαυτό μου είναι ότι όταν κοιτάζω το Facebook πάρα πολύ, νιώθω μόνη μου.
Αυτό μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά είναι αλήθεια.
Όταν κοιτάζω το Facebook μου, βλέπω τόση ζωή σε αναρτήσεις άλλων ανθρώπων.
Και παρόλο που γνωρίζω ότι ο καθένας δημοσιεύει τις καλύτερες στιγμές του και κατά ένα μεγάλο μέρος δεν παρουσιάζει ολοκληρωμένα την αληθινή ιστορία του, με κάνει να αισθάνομαι μεγαλύτερη πίεση στο να πρέπει να συνεχίσω.
Αυτό που τείνω να παρατηρώ περισσότερο είναι οι οικογενειακές εμπειρίες ή τα ζευγάρια που έχουν υπέροχες διακοπές μαζί. Το αποτέλεσμα είναι ότι αισθάνομαι την πίεση της επιθυμίας και της ανάγκης να έχω παρόμοιες εμπειρίες και να βλέπω τη ζωή μου συγκριτικά βαρετή.
Όσο ανόητο κι αν ακούγεται, με κάνει να νιώθω σαν το μικρό παιδί που κοιτάζει έξω από το παράθυρο βλέποντας τα άλλα παιδιά να παίζουν και που δεν με προσκάλεσαν να συμμετάσχω στη διασκέδαση τους.
Βλέπω νέες οικογένειες με τους μπαμπάδες, με τις μαμάδες και τα παιδιά να αποτελούν μια «ολόκληρη οικογένεια». Μια εμπειρία που δεν είχα από τότε που χωρίσαμε με τον πρώην σύζυγό μου όταν τα παιδιά μας ήταν ακόμα μωρά.
Στην άλλη πλευρά του φάσματος, βλέπω τους συνταξιούχους φίλους να ταξιδεύουν στον κόσμο, ζώντας τους καρπούς των χρόνων εργασίας τους. Μια εμπειρία που δεν θα έχω ποτέ, αφού έχω ξοδέψει μεγάλο μέρος των απολαβών μου για να στηρίξω την οικογένειά μου.
Έτσι, καθώς καθώς “ρολάρω” στο facebοok, συνειδητοποιώ σιγά σιγά ότι δεν ταιριάζω σε καμία εικόνα. Οι θυσίες που έκανα ως χωρισμένος γονέας, με κοιτάζουν κάθε φορά που ανοίγω το Facebook μου. Οι πιέσεις που νιώθω και το μέτρο των συγκρίσεων που έχω με κάνουν να νιώθω τουλάχιστον άγχος.
Λοιπόν, ρωτώ : τα κοινωνικά μέσα μήπως μας κάνουν όλους να νιώθουμε κάπως άβολα;
Αυτό που με ανησυχεί επίσης είναι οι επιπτώσεις που έχουν τα κοινωνικά μέσα στα παιδιά μου από τότε που έγιναν νέοι ενήλικες. Τείνουν επίσης να συγκρίνουν τη ζωή και τα επιτεύγματά τους με εκείνα των φίλων τους.
Αλλά πρέπει να προσθέσω ότι το συναίσθημα της σύγκρισής τους με τους άλλους τα πηγαίνει πίσω στην παιδική τους ηλικία πριν διαδραματίσουν κάποιο ρόλο τα κοινωνικά μέσα. Τότε περνούσαν χρόνο με τους φίλους και τα ξαδέλφια τους που οι περισσότεροι έτυχε να έχουν ολόκληρες οικογένειες.
Λυπόμουν που ήθελαν να περνούν τόσο πολύ χρόνο στα σπίτια των φίλων τους και απέφευγαν να τους φέρνουν στο δικό μας. Όταν ρώτησα, πάντα έλεγαν ότι το σπίτι μας ήταν βαρετό σε σύγκριση με την ενέργεια των σπιτιών των φίλων τους που συνήθως ήταν γεμάτα με παιδιά, μια μαμά επίσης και με έναν μπαμπά. Αγαπούσαν απλώς τις παραμονή σε ένα περιβάλλον με τη γονική παρουσία ανέπαφη.
Γονείς που ήταν παρόντες στο ίδιο δωμάτιο ταυτόχρονα. Κάτι που δεν βίωσαν ποτέ στο σπίτι τους. Ως αποτέλεσμα, επέστρεφαν και ήθελαν απεγνωσμένα να έχουν το ίδιο συναίσθημα και στο σπίτι μας. Και συνήθως έκανα ό, τι μπορούσα για να τους δώσω αυτήν την εμπειρία. Και βέβαια δημιουργούσα μια άσκοπη πίεση στον εαυτό μου γιατί η πραγματικότητα ήταν πως ήμουν μόνο ένα άτομο. Δεν ήμουν μαμά και μπαμπάς. Ήμουν απλώς μαμά.
Με την παρουσία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όλα έχουν εξελιχθεί σε μια μεγάλη γκάμα συγκρίσεων. Συγκρίσεις με τις οποίες είναι σχεδόν αδύνατο να αναμετρηθείς.
Το Offline είναι η νέα πολυτέλεια
Αυτό που αποφάσισα να κάνω για να αντιμετωπίσω τις προκλήσεις, είναι να ζήσω την ζωή μου εκτός facebook. Ναι, είναι αλήθεια ότι τα κοινωνικά μέσα είναι ένα μεγάλο μέρος της ζωής.
Η ζωή μου μπορεί εύκολα να οργανωθεί με ένα κινητό τηλέφωνο γεμάτο εφαρμογές για κάθε τράπεζα, για έξοδο για καφέ ή εστιατόριο, βόλτα, αεροπορικά εισιτήρια και καταστήματα. Τα έχει όλα. Συμπεριλαμβανομένης μιας εφαρμογής Facebook έτοιμη να στείλει τις δικές μου φωτογραφίες και εμπειρίες ζωής.
Αλλά καθώς δημοσιεύω τις εμπειρίες μου, συνειδητοποιώ ότι αυτές αφορούν τις καλύτερες μέρες μου. Δεν δημοσιεύω ποτέ τις δύσκολες. Οπότε, πρέπει να θυμάμαι ότι η πραγματική ζωή με την πληρέστερη έκφρασή της είναι εκτός σύνδεσης.
Έχω φωτογραφικά άλμπουμ των καλύτερων ημερών μας ως οικογένεια. Και υπήρχαν πολλές από αυτές τις μέρες που δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ σε μια πλατφόρμα κοινωνικών μέσων. Επιπλέον, η τέχνη της σύνταξης μιας επιστολής είναι ακόμα σημαντική για μένα. Και ευτυχώς, είναι εξίσου σημαντικό για την οικογένεια και τους φίλους που τους λαμβάνουν.
Γνωρίζω ότι οι πλατφόρμες κοινωνικών μέσων είναι ένα σημαντικό μέρος της ζωής. Πολλά πράγματα δεν μπορούν να επιτευχθούν εκτός αυτού του μέσου. Αλλά θα θυμάμαι ότι τις μέρες που νιώθω «λιγότερο καλά», θα αποφύγω να κάνω κλικ στην εφαρμογή Facebook.
Δεν χρειάζεται να εκτρέπεται κανείς στα γεγονότα της ζωής άλλων ανθρώπων, όταν η δική του έχει τόσα πολλά να προσφέρει στη φυσική σφαίρα. Η ανάγκη μου να βιώσω την πραγματική μου ζωή είναι πιο σημαντική. Και αυτό θα είναι απλά το βαρόμετρο ευτυχίας μου.
Πολύ λίγα χρειάζονται για να κάνουν μια ευτυχισμένη ζωή καθώς είναι όλα μέσα σου, στον τρόπο σκέψης σου – Μάρκος Αυρήλιος
Λοιπόν, εκείνες τις μέρες που έχετε ήδη βυθιστεί στον λογαριασμό σας στο Facebook και να βλέπετε τους άλλους να ζουν τις καλύτερες μέρες τους, απλώς χαμογελάστε … ευχηθείτε τους τα καλύτερα….
Κλείστε την εφαρμογή και ζήστε την καλύτερη μέρα σας στην πραγματική ζωή. Θα έχετε σώσει την ψυχική σας υγεία σίγουρα!
Ελβίρα Αλεξίου
